درس زندگی

روزگار باید چند بار به من چَک بزنه تا بفهمم نباید خودمو دست کم بگیرم..

ارزش خودمو پایین نیارم با هم صحبتی های اشتباه.. 

مثلا هر خواستگاری رو نبینم..

 با هر کسی هم نشین و هم صحبت نشم.. 

جواب هر بی سر و پایی رو ندم ..

به هر کسی فرصت ندم..

 فک نکنم کسی که ماشین مدل بالا سواره و لفظ قلم حرف میزنه خیلی آدم سطح بالا و جذابیه چون وقتی وارد زندگی اون آدمه میشی تازه میفهمی یه موجود مفت خور و بی مصرفه که باباش خرجش کرده یا یه آدم تازه به دوران رسیده که فک میکنه با پولش میتونه همه رو بخره یا اینکه یه مریض جنسیه که فقط به سکس فکر میکنه ..

و اینکه نیاز نیست هر چیزی رو تجربه کنم.. اینکه تا حالا دوست پسر نداشتم اصلا هم اتفاق بدی نیست..

و الان نباید عجله کنم که زندگی نزیسته مو زندگی کنم ..

قرار نیس از تو کوچه خیابون و اینستا و ..  آدم زندگیمو پیدا کنم..

همیشه دوس داشتم ببینم شماره گرفتن از پسرا و دوستی و سر قرار رفتن چجوریه چه حسی داره..

 برای اولین بار تجربه ش کردم و دیدم اصلا هم چیز جالبی نیس.. 

بعضی چیزا از دور جذابن.. وقتی واردش میشی با خودت میگی خب که چی.. چقد بیخود و بی معنی..

و یه چیز دیگه:

همه چی تو وقت مناسب خودش پیش میاد.. حرص نخورم.. نگران نباشم.. چون چیزی که سهم منه بهم میرسه..

شاید باید اون عن رو ملاقات میکردم تا به این دیدگاه برسم..

اولش حس مزخرفی داشتم اما حالا حالم خوبه به خاطر درسهایی که گرفتم و آرامشی که الان دارم به خاطر پایان اون حرص و عجله هاس برای اتفاقی که فکر میکردم داره دیر میشه..

ولی حالا نه عجله دارم نه نگرانم...

+اگه مشکلی پیش نیاد با ف میریم سفر .. این فرصتها رو نباید از دست داد..

+هیرفیلر زدم.. موهام بوی اون داروی مزخرفو میده و متاسفانه تا یه روز  نباید بشورمشون.. ولی خوشحالم که به خودم میرسم هر چند خیلی گرونه..