خدایا کجایی پس؟

آستانه تحملم خیلی پایین اومده..

نشستم یه دل سیر گریه کردم.. بعد یادم افتاد که حتی دستمالم ندارم که باهاش دماغمو بگیرم بیشتر غصم شد..

وسایلمو تا حدودیشو آوردم خوابگاه بغلی.. مثل آواره هام..

اینجا هم هیشکی نیس همه رفتن خونه هاشون.. فضا دلگیره شدیدا..

همه جا دلگیره..

حال این روزای شهرم خوب نیس.

خبر فوت دختر و پسرای کم ‌سن و سال معترض رو میشنوم دلم آتیش میگیره. به کدوم گناه آخه؟ 

توی زمانی بدی گیر کردیم.

گرونی، ظلم، بی امکاناتی، بی پولی، تنهایی، آوارگی..

ای خدا داری ما رو میبینی دیگه؟ 

اینکه میگن صبر بیشتر کفریم ‌میکنه.

تا کِی دیگه....